Berg Vallacitos versus Casa Caipiriñha

Hola chicos,

Hierbij het verslag van de slag om de berg. In dit geval betreft de berg genaamd: Vallecitos. Voor de kenners (en critici onder ons): het gaat dus niet om de veuls te hoge Aconcagua, maar om een bergje in de buurt, die het schitterende uitzicht op de kolos van Zuid-Amerika faciliteert. Slechts een slordige (om en de nabij) 5600m.

Randvoorwaarden:
1) Verlaat Mendoza (strak blauwe hemel, ca 33C)
2) Zoek een goede gids (Humberto junior, in de volksmond ook wel junior genoemd)
3) Neem te veel kilo´s in je rugzak mee (nee, je hebt het écht allemaal nodig! Nee écht!!)
en ja... gaaan!

Zo gezegd, zo gegaan.

Dag 1
De slag om de berg begint met een duidelijke 1-0 voor de bevolking van Casa Caipirinha (hierna te noemen: Miekje en Runneeee). Waarom? Nou, vrij simpel. ´s ochtends om stipt 9 uur opgehaald worden (nee, dat verwacht je inderdaad niet in Argentina, maar daarvoor hebben we dan ook een Braziliaanse gids...) uit je hostel en na 1h het ietwat twijfelachtig omhoogkrullende Alpes-duez style pad - overigens niet geasfalteerd - inslaan om gedropt te worden in de refugio van - jawel - Rodgi (spreek uit over de wolkietolkie: Rodgi Rodgi, Junior para Rodgi, over). Dag 1 is aangebroken. Een lafjes begin met een lauwe klim naar 3600m, met een minimum aan bepakking in 1 rugzak die we ook nog eens af konden wisselen. Doel: beetje acclimatiseren en heelhuids melden bij Rodgi. Doel geslaagd? Jazeker! Bonus gespot: Condor x 3 en een stelletje lama´s (overigens ook voldoende loslopende paarden en levende lomo, maar dat hoort nou niet echt bij de inheemse fauna). In de refugio van Rodgi stond nog een tweede bonus te wachten. De gidsen van de drie andere gezelschappen hadden al eten geserveerd gekregen en na ca 3h klaverjassen zou je kunnen zeggen dat wij er ook wel klaar voor waren. Even twijfel je of het eten wel inclusief was, totdat de deur naar de ingebouwde oven (ja, die is inderdaad erg groot) open gaat en er een halve koe wordt geserveerd. Ja: eten is inclusief, en lekker!!! :-D

Dag 2
In onze vers verworven vrij dikke (2e hands) slaapzakken - waarvan het nog maar de vraag was of ze daadwerkelijk tot -20C bestand waren - was het de eerste nacht erg comfortabel en lekker warm vertoeven. Na een voedzaam ontbijt met chocolade koekjes tijd om de tas te pakken. Alles in mañana mañana stijl. Vandaag gaan we naar het approaching camp op 3600m. Toch even slikken als je extra schoenen (de zgn ´double plastic boots´, ofwel snowboardschoenen tegen indringing van gletsjershizzle in je gewonen wandelschoene met als resultaat bevroren tenen) in je tas propt, naast de slaapzak, tent en 5 lagen kleren. Het zou koud worden....
Anyways: met 20kg op de rug bepakt en bezakt op naar het approaching camp. Pijntje hier pijntje daar, maar met gemak in een uur of 3 a 4 gehaald. Berg versus Miekje & Runneeee; 0-2. Een mooie ruststand voor een uitwedstrijd ;)

Dag 3
Deze dag begint eigenlijk met de nacht van dag 2. Geen refuge (voor de niet-kenners; een comfortabel houten hutje waar je met een geschikt gezelschap tijdens kerst erg prima een verse koe kunt verorberen zonder ergens in tekort te schieten), maar ons eigen tentje. Goed, dan merk je al snel wanneer de onweersbuien overtrekken... gelukkig vooral veel geflits en weinig gedonder. En een bizar heldere hemeld met gazillion sterren.
Het ene matje slaapt wat beter dan het andere, maar al met al een goede nachtrust. Bijdzonderheid voor dag 3: Junior had een muilezel gefixt. Een of andere bevriende Juan die dagelijks met z´n twee muilezels de berg opscrollt had ook deze bewuste dag 3 een ´klus´. Ware het niet dat hij ´s ochtends leeg omhoog ging en daar dus voor wat steekpenningen halverwege best een vrachtje op zou willen pikken richting 4200m, tevens eindbestemming van onze dag; Base Camp. 200 pesos later verdwenen onze backpacks stuk voor stuk op de rug van het arme ezeltje die als een malle de barre tocht omhoog voor ons opstoof: 0-3.

Dat is lekker de kleedkamer uitkomen! Maar, dag 3 was nog niet ten einde. Humberto (Junior) had ons een barre tocht van ca 7 a 9h voorgeschoteld. Bij verstek van de backpacks waren we in staat om deze toch in ongeveer 4h af te leggen. Onderweg hebben we ons regelmatig afgevraagd hoe we in godesnaam de weg mét backpack overleefd zouden hebben... Stijl, lang, hoog... damn!!! Maar zeker de moeite waard.

Vlak na de eerste eeuwige sneeuw en een toch indrukwekkend leuke waterval konden we ons gelukkig prijzen met het bereiken van het Base Camp. Terwijl Junior de tent voor ons bouwde ging Runneeee out naast een rots - waar zo later bleek de bewoners van de vorige nacht flink hadden lopen urineren - en was Miekje wat slimmer om de vers opgezette tent meteen te betrekken om daar een uiltje te knappen. So far so good. However: mountaint strikes back! :-s Het haast idyllisch gelegen Base Camp (waar de fatsoenlijke plasser eerst de bescheiden gletsjer overklautert om zijn behoefte te doen) bleek met z´n 4200m toch wat aan de hoge kant. Na een uur of twee was het de beurt aan Runneeee: eerste kotsronde... 1-3 voor de berg... Miekje was ook niet topfit maar in elk geval nog wel in staat om een half bord van Junior´s ´9th Symphony´ weg te werken (pasta met bolognese saus en geraspte kaas, zowaar een feestmaal...). Pilletjes nemen tegen kotsen en andere kwaaltjes en paracetamol tegen de slopende koppijn.

Dag 4:
Na wederom het eea aan geflits en gedonderd zouden we om 4h ´s ochtends (jawel) ons klaar maken om de tocht naar de top aan te vangen. Sommige mensen beschouwen dit tijstip ook nog als ´s nachts. En terecht. Runneeee was het hier niet echt mee eens. Geen beweging in te krijgen. Overigens ook niets meer gegeten en gedronken. Nou, 4AM ging dus niet door... 2-3 voor de berg... het wordt spannend.

7AM; poging twee. Junior para tent Miekje & Runneeee; ´Guys, how are you feeling´... ´Medium to good´ (lees: wat denk je zelf lul, ik heb net de berg ondergekotst - weet je nog, de 1-3??? - en heb niks meer naar binnen kunnen duwen in de tussentijd. Anyways: opstaan, kopje manzanilla thee (kamille-rommel) en de veertien lagen kleding over elkaar heen aan trekken. Op dat moment was het overigens nog helemaal helder. Dat wil zeggen, we zaten boven de wolken en het was boven die wolken nog niet misten. Damn, wat een uitzicht. ´s nachts lig je soms ijlend in je bed (voorbeeld: Runneeee heeft lag zich af te vragen hoe het er uit zou zien als je een tijger kruist met een hagedis en een geit. Serieus. Ik heb daar 5 minuten over na zitten denken... Stel je even voor he, voor de beeldvorming, een hagedissenlichaam, met staart en zo... met een tijgervachtje en je propt er zo´n olijk geitenhoofdje op... das toch gek?! Goed, de volgende 5 minuten waren het nadenken waarom ik in godsnaam hier over aan het nadenken was. De daarop volgende 5 minuten over het bedenken hoe zinvol deze bezigheid was etc etc. Kortom: je vermaakt je prima in zo´n tentje, te koud, te hoog, te ziek...

Op een gegeven moment begin je jezelf af te vragen waarom je het ook alweer doet. Op het moment dat je half strompelend met één schoen aan je tent uitritst omdat je denkt dat je weer over moet geven, het dan niet zo is en dan bij halve maan de enorme sterrenhemel ziet en neerkijkt op de bovenkant van het inschuivende wolkendek... krijg je weer zo´n vaag idee van je motivatie...

Goed, dag 4 was dus voor de approach to the summit. Helaas, met twee paar sokken aan en inmidels één ´double plastic boot´ ging Runneeee vlak voor de tent (op discrete afstand) weer over z´n nek... Einde oefening en start voor de afdaling 3-3, de berg komt langszij...

We besluiten dat het niet zo´n goed plan is om met hardnekkige hoogteziekte toch door te gaan en pakken snel onze stuff en zetten de afdaling in. De berg krijgt nog wat kansen (soms zelfs voor open doel, wanneer Miekje al multi-taskend uitzicht met afdalen probeert te combineren), maar kan de winnende treffer niet maken. Enkel wat glijpartijen langs diepe afgronden, geen echte harde ketsers.

Om 1 uur ´s middags komen we met veel pijn en moeite (vooral pijn) aan bij Casa Rodgi, alwaar de familia Rodgi hun kerstdiner aan het voorbereiden is. Miekje met gebutste poten (twaalf keer bijna door de enkel - lang leve de trekking shoes) en Runneeee uberhaupt al brak wegens gebrek aan voedsel en overvloed aan teleurstelling met de alom bekende jumperskneezwakte. In de schitterende 4x4 (waarvan we vermoeden de leeftijd er inmiddels een 1x4 van gemaakt had) de berg af richting Mendoza. We kunnen nog een collectivo halen om 5 over 2. Ware het niet dat 500m voor de halte de wagen het begeeft. Het was mij al opgevallen dat circa 0 metertjes en lampjes nog functioneerden. Het was in het algemeen overigens ook opvallend dat de deuren niet meer in het frame van de wagen pastte en junior verzocht werd halverwege de afdaling even uit te stappen om t kloten met het rechtervoorwiel. Anyways, de oplossing was simpel: benzine op. Gelukkig was dit niet de eerste keer en lag er een flinke jerrycan onder de stoel. Net te laat bij de bushalte. Bus ook te laat (het is toch Argentina...) en blij en wel om een uur of 4 weer in het hostel.

Call it a draw, maar ik vind ons de morele winnaar!

Dag 5;
Fuck! Wat een spierpijn!