Torres del Paine

Hola chicos,
Vandaag een verslag van onze overlevingstocht door Nacional Park Torres del Paine. We kunnen hier kort over zijn: het was T OP!! Wat een gaaf park! Deze staat zeker boven aan het lijstje “wat zou je mensen met te veel tijd aanraden in de wereld te bezoeken” . Nou TDP dus :) Hierbij ons 5-daags verslag…

Dag 1: Viva Israel
Ergens hadden we een leuk stukje gelezen over een boottocht vanuit Puerto Natales naar de ingang van het park. Met de bus duurt dit ca 2 uur, met de boot ca 1 dag. Om 8 uur waren we de eerste die in een omgebouwde ijsbreker plaats mochten nemen voor de abfahrt. Het leek een rustig tripje te worden. Echter, een veelvoorkomend kuddedier maakte al snel een einde aan deze illusie. De mensen die wel eens door Z-Amerika gereisd hebben weten waarschijnlijk al waar dit over gaat: de Israelier. Reizend in groepen van minimaal 20, leggen ze allen exact dezelfde route af, herkenbaar aan een spoor van overlast. Dit beperkt zich niet alleen tot het vervuilen van de directe leefomgeving met hun afval. Neen, deze kuddes staan veelal bekend om hun luidruchtige manier van communiceren. Enfin: Er zaten ca 30 stuks van deze minder fraaie exemplaren op onze boot. Een dag kan lang duren… zeker als het geroezemoes met veel ge-chchchchc opeens omslaat in een hostile take-over van de ijsbreker middels hebreeuws gezang. En nee, het waren geen talenteerde exemplaren…

Oplossing: met z´n tweeen (en nog 1 gekke Engelsman) naar buiten, waar het niet alleen hard waait, maar de regen en het opspattende water ook nog eens flink van zich laten weten. Goed, desaltniettemin een mooie omgeving. Na wat vliegende pinguins (ja echt), watervalletjes en gletsjers gaan we ergens aan land om een stuk te wandelen richting een schitterende gletsjer. Tot voor kort dacht ik dat condors bijna waren uitgestorven. Das nu nie meer: boven de gletsjer en het aangrenzende meer zwoven er zo´n 14 rond. Mooi gezicht!

Na dit uitstapje een toplunch met alweer een flaske rood om ons klaar te maken voor de Zodiac. Jawel, in de rubberboot de rivier op. Gelukkig nu gescheiden van het Israelische volk met bejaarden die bang zijn voor water, maar uiteindelijk toch in slaap vallen op het onritmische klappen van de boot op de golven van de Rio Serrano. Mooi tripje!

Om zeven uur ´s avonds kunnen we dan uiteindelijk aan onze eerste hike beginnen. Gelukkig in goed weer bereiken we na 2h ploeteren met toch weer een te zware backpack Hosteria Chileno.

Dag 2: Mirador las Torres
De eerste grote dag van de hike. We gaan vandaag naar boven om de machtige drie “torens” van het park vanuit een prime view te aanschouwen. Zowaar geen sinecura (om deze zegswijze er maar eens in te werpen). Na een beginnersfout – nooit de hele backpack meenemen als je op de terugweg dezelfde route loopt – starten we tegen een uur of 11. Eerst een uur door het bos sjeezen om vervolgens compleet weggeblazen te worden door de wind die vrijspel heeft (en ook gebruik maakt van die ruimte) over de grote kale rotsen. Zeiknat, tot op het bot verkleumd met hartslag hooooog genieten we dan toch van de beloning: Wat een topuitzicht. (en dan bedoel ik niet Miekje die haar doorweekte broek hier toch maar besluit te verwisselen voor een waterdicht exemplaar). Wonder der natuur etc. (op de foto komt het wegens regen en bibberende fotograaf niet echt tot z´n recht overigens).

Terug naar beneden gaat soepel, tot er een bepaalde hoek opduikt waar onze grote vrind de wind het wel erg bont maakt. Ik verlies m´n regenhoes en wordt bijna van de berg geblazen. Op een bepaalde plek moet de rugtas af, om deze al vasthoudend aan stukken gras over de grond met je mee te slepen. Verder geen grote problemen ondervonden en beneden zelfs uitgebreid van de zon kunnen genieten. Hosteria Las Torres staat bij ons overigens nu meer bekend om haar gebrekkige administratieve vermogens. Je raadt het al, de reservering klopte niet. Nee, helaas, er zijn geen bedden meer vrij. Uw reserveringsnummer is al gebruikt. Na een paar belletjes, 2h wachten en het nuttigen van twee niet bijzonder smakelijke biertjes (Austral) is het dan toch allemaal gefixt.

Dag 3: Afzien
Lekker geslapen, maar ik was wel bang dat het huis om zou waaien vannacht! Oy! Wat een wind. Na veel getreuzel en geklooi met het inpakken van de backpack gaan we fully geared onderweg. Dit wordt de makkelijkste dag. Lekker zonnetje, het waait nog wel wat hard, maar we hoeven maar 4,5h te lopen.
Had je gedacht! Elk half uur kan er wel een ander kledingstuk aan. De wind heeft inmiddels reusachtige proporties aangenomen (mensen waaien omver, letterlijk) en zonnebrillen waaien van het hoofd. Snelvoortschreidende stofwolken ontnemen zo nu en dan het zicht… In totaal zouden we er vandaag zo´n 6 uur over doen. Ondanks de vele regen was dit toch weer een mooie dag. We zijn zeker een stuk of vijf uitdagingen overgestoken (rivier = uitdaging). Nee, geen mooie bruggetjes. Je hebt de keuze:
1. schoenen uit, lopen en maar hopen dat je niet hoeft te zwemmen
2. van steen naar steen hoppen en hopen dat je niet uitglijdt of omverwaait zodat je verder moet zwemmen
3. sprinten
Optie twee en drie genoot onze voorkeur en adds up to the experience. Conclusie: zeiknat, maar wederom een topdag!

Dag 4: De Franse uitdaging
Vandaag de langste dag van hike. 2h met hele bepakking naar een base camp. Van daar 2,5h omhoog, weer naar beneden. Volledige bepakking weer op en dan nog 2,5h naar de volgende refugio. Fuck, wat was het mooi weer! Deze dag was pittig, maar supermooi!!! We hebben nog niets verteld over de meer-experience. Je loopt hier feitelijk van meer naar meer, langs een ander meer. De grondsamenstelling zorgt er voor dat deze meren allemaal op verschillende hoogte liggen, waardoor je na elk heuveltje weer verrast wordt met een nieuw vergezicht wat je wederom niet aan had zien komen. Gaaaaaaaaaf!!!

De Franse uitdaging (door de French Valley) bleek mee te vallen. We kwamen goed omhoog en vonden een mooi uitzichtpunt met een 360 graden view. Voor onze neus speelden zich als bonus nog een paar mooie lawinevoorstellingen af. Volledig verkleurd en zeker wel voldaan arriveren we bij onze laatste overnachtingsplek. Vanavond niet in bed 3,5m boven de grond in een dorm met 10 andere mensen. Nee, we hebben een “domo” op de camping. Prima nacht gehad in deze hard-shell tent (met vloerbedekking en matrassen, de details doen ´t ´m)

Dag 5: Uitgelopen
Vlak voor het einde ben je er meestal wel een beetje klaar mee. Zo ook nu. De laatste dag van onze hike kunnen we met kleine bepakking doen omdat we dezelfde dag heen en terug gaan. De voeten doen pijn en het vel zit niet overal meer waar het zou moeten zitten… Toch hebben we weer goede moed. Na wat getik van de nachtelijke regen op onze domo straalt de zon ons weer tegemoet. Vandaag mogen we genieten van een topview (vanuit de hoogte) op Glaciar Grey, ook een flinke jongen! Even later liggen we op het kiezelstrand onze overheerlijke lunchbox leeg te knagen. Voor ons drijven enorme blokken afgebroken gletsjer langs. Gaaaaaaf. Ik heb zelfs nog een stukje opgegeten :)

Einde van de trip: uitgelopen, terug in de catamarán, busje pakken en slaaaaaaaaaaaaaaapen (maar natuurlijk niet voordat een half lammetje van het spit met bijbehorende fles rode wijn naar binnen gewerkt is en de douche met een flinke uitdaging wordt geconfronteerd)

Conclusie: Torres Del Paine is echt te gaaf! Zelfs als het kutweer is.