Met de bus naar huis

Ondertussen zijn we weer thuis. Gezond, met al onze spulletjes + een jetlag (nog steeds!). Maarrr, jullie hebben nog twee verhaaltjes te goed. Vandaag episode 1: De Bus

Reizen met de bus in Ecuador is briljant. Het land heeft een flinke omvang vergeleken met Nederland, maar is zeer bescheiden in vergelijking met zijn Zuid-Amerikaanse buren. Reizen met de bus is dus ideaal. Mensen hebben nauwelijks zelf een auto en de treinverbinding... nou ja... de enige trein die er rijdt, is een veredelde kermisattractie (zucht!). Plenty of bussen dus!

Je leert stapje voor stapje hoe je daar het beste mee om kunt gaan. In het begin negeer je de irriante, licht riekende, op schofthoogte opererende schreeuwlelijkerds in de busstations nog. Maar, na twee keer alles zelf uitgezocht te hebben blijkt dat de mannetjes gewoon behulpzaam zijn en je het snelst in de eerst vertrekkende bus kunnen helpen...

Van deze wetenschap hebben we veelvuldig gebruik kunnen maken. Situatie: Tassen in taxi gepropt. "Bamos a Terminal Terestre". "Si, bus a Quito". Bij de terminal aangekomen heb ik de deur nog niet open of er staat weer zo'n behulpzaam mannetje de taxi in te loeien "Donde ba?!". Ik fluister tegen Annemiek: "we gaan naar Quito toch?". En verhip, hij heeft het gehoord. Eigenhandig sleurt ie onze backpacks de al wegrijdende (meer dan een dreiging van wegrijden was het niet) in. Een gevoel van haast overmant mij. Ik sprint achter de tassen aan. Miekje rekent nog snel af met de taxi chauffeur. (ook altijd lastig: Dat is dan 7 Euro. Je betaalt met 10. En de hemel stort neer op aarde. "HEB JE NIET KLEINER!?!?!". Nee natuurlijk niet droplul... *zucht*)

Wetende dat dit ritueel al snel twee minuten kan duren stap ik vast met één voet in de bus, met de rest van mijn lichaam nadrukkelijk buiten de bus (niet dat ik met deze actie de illusie heb de chauffeurs tegen te houden, maargoed... toch een aardig gebaar naar Annemiek). Na de betaling sprint ze de bus in en rijden we weg... om plaats te maken voor de volgende bus naar Quito... zo blijkt. Lekker, die haast.

Anyways, het systeem werkt altijd, op één uitzondering na: NOOIT PLANNEN! Twee keer ging het mis.
1. Banos: als we dan nu vast een ticket kopen, hebben we morgenvroeg om half acht de bus. Rielekst. *DOM*. We hebben drie bussen zien vertrekken, maar niet de onze. Die kwam pas om kwart over negen op dagen...
2. "Dus als we morgenvroeg vanaf Quito vliegen om 11h, kunnen we hier wel zo rond de middag weg. Het was op heenweg 5,5h rijden, dus nou... max 7 uur, dan kunnen we nog een hapje eten en lekker slapen voor we het vliegtuig in gaan." Misser! "nee, meneer, die vertrekt alleen om 8h 's ochtends en 10 uur 's avonds. Fuck! En zo krijg je het voor elkaar om met vier verschillende bussen en een dikke omweg na 12 (!) uur reizen om half één in te checken...

NOOIT PLANNEN!!!