Een vuurzee en een besneeuwde vulkaan

We kunnen tevreden zijn. Na een paar uur hiken hebben we de hoogte bereikt van 4600 m met een uitzicht op de Cotopaxi. Althans, hij schijnt ergens achter de mist wel ergens te liggen… Gelukkig hebben we de besneeuwde piek vanochtend kunnen bewonderen vanuit de bus naar Latacunga. De hike biedt ons bovendien een prachtig uitzicht op de wijde omgeving van het Park Cotopaxi en zien we de canyons waardoor eens kolkende lava zich een weg baande naar beneden en alles vernielde wat die tegen kwam.

De Cotopaxi is Ecuadors bekendste vulkaan en is met zijn 5900 meter ´s werelds hoogste nog werkende vulkaan. Volgens experts barst hij eens in de 100 jaar uit. Als je weet dat de laatste uitbarsting in 1904 was, kun je je wellicht een beetje zorgen gaan maken ;). Bij die uitbarsting is het stadje Latacunga, waar we nu verblijven, helemaal verwoest. De stad is weer opgebouwd en komt over als een prettig stadje. Rustig, met veel groen en zelfs enkele oude gebouwen. En bovendien een goed uitgangspunt om de Cotopaxi en diverse andere vulkanen te aanschouwen en de zogenaamde Quilotoa loop te starten, schijnt een fantastische trip te zijn (te voet, per bus, pickup of zelfs melkkar) door de highlands met prachtige natuur en waar de native bevolking nog in groten getale aanwezig is.

Zoals ik al zei, we kunnen tevreden zijn. Toch hebben de avonturen van vandaag een licht nare bijsmaak achtergelaten, en een klein kuchje bij ons beiden.

Daarvoor moeten we iets eerder terug in de tijd. Na ons jungleavontuur zijn we twee dagen in Tena gebleven, een relaxt stadje waar hordes raft- en kayakfans zich gedurende enkele maanden bevinden om daar de vele rivieren die er zijn te bedwingen. Ik geef ze geen ongelijk… Onze rafttrip was prachtig, midden in de jungle!

Na een hele dag raften ploffen we moe, maar voldaan in de eerste de beste bus die ons richting Latacunga brengt. Dit betekent in dit geval een overstap in slaapstadje Ambato, waar we om 11 uur ´s avonds inchecken in een hostel waarvan de Lonely Planet zegt dat het nog een van de betere is. Dat blijkt een relatief begrip. Ziet er behoorlijk shabby uit, maar goed, we hebben een lakenzak waarin we kunnen slapen en who needs een deken als je gewoon je kleren aanhoudt. Een bed om in te slapen en een dak boven ons hoofd, en dat maar liefst voor 4 dollar pp.

Om half 5 schrikken we wakker van een knal, vervolgens horen we een geluid dat op druppend water lijkt. Een lekkage, denk je dan. Maar als we vervolgens allerlei mensen horen schreeuwen, neemt Rene polshoogte en roept dat we weg moeten.Het is geen water, maar vuur: BRAND! Rene gooit zijn backpack uit het raam (gelukkig was onze kamer op de 1e verdieping bij het raam) en onze jassen. Ik, niet helemaal doorhebbend wat er gebeurt, ga op zoek naar mijn lenzenvloeistof en lonely planet. Je zal tenslotte maar zonder komen te zitten… Rene trekt me mee naar buiten en we kunnen door de rook heen via de trap vluchten. We zijn buiten, pfoeeee…..

Buiten zien we pas hoe het vuur tekeergaat. En voor ons ogen gaat de gehele 2e verdieping (een houten uitbouw) in vlammen op. De bomberos (brandweer) hebben het vuur gelukkig snel onder controle. Ze kunnen voorkomen dat het overslaat naar naastgelegen panden. Een meisje is nog uit het gebouw gehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig is iedereen verder ongedeerd, maar wel erg geschrokken.

Om 6 uur geeft de brandweer het sein Brand Meester en mag iedereen zelfs even naar binnen om spullen op te halen. We grijpen de rest van onze spullen (alles ongeschonden!) en pakken de eerste de beste taxi: weg hier!

We checken om half 8 in hostal Tiana in Latacunga; hongerig, moe en nog steeds een beetje bedeesd. Gelukkig worden we warm ontvangen en kunnen gelijk aanschuiven bij het ontbijt. En we besluiten gelijk een hike te regelen die ons naar het Park Cotopaxi brengt om onze aandacht te verleggen naar de prachtige natuur hier. En dat lukt gelukkig behoorlijk goed, we kunnen er weer tegenaan! Morgen vervolgen we onze trip zoals gepland en begeven ons naar het kratermeer van Quilotoa!

Muchos besos en liefs,

Runneeee & Miek