Jorge in the Jungle

Wild zwaaiend met zijn machette baant Bartolomé zich een weg door de dichtbegroeide jungle grenzend aan de Napo rivier. Vogelspinnen rollen zich snel weer op tussen Yuca bladeren, en slangen spuiten weg voordat zij ten prooi vallen aan het vlijmscherpe snijvlak van zijn begeerlijke instrument.

Wij volgen Bartolomé op de voet. Een verbroken visual contact betekent einde terugweg. Of wellicht... een bijzonder lange terugweg zonder duidelijk inschatbaar eind. Onze dappere inboorling meet circa 1m55 en is welbespraakt in Quichua, Spaans, un poco Anglais. En zelfs wordt er af en toe een poging gedaan een Nederlands woordje te gebruiken (´mooi bloem´, ´vliendar´, ´pas oep´). Om even op die laatste in te haken: deze bijdehandte opa (we hebben het resultaat van zijn bijdrage aan de reproductie van ons soort mogen aanschouwen) zegt na een half uur: ´pas oep, head´. Zich niet beseffend dat ik al een half uur lang gebukt loop omdat de bananenbladeren en lianen tot 1,55m afgehakt zijn. Kom je toch net 30 cm te kort...

De jungle was een leuk avontuur. Heel veel gehoord, maar weinig gezien. Das een beetje het verhaal. Overigens zaten we met z´n tweeen in een ´eco-lodge´ met een capaciteit voor ca 50 personen. Je zou kunnen spreken van een laagseizoen. De eerste dag netjes aan de Malarone (tegen malaria) en onzeker de voorliggende vierkante meter verkennend alvorens een stap te zetten, zou je kunnen zeggen dat we nogal panisch waren over de beestjes die we tegen zouden komen. Twee dagen later lopen ook wij netjes met slippers een een hoofdlampje van het ene met palmbladen bedekte gebouwtje naar het andere.

Geen slangen gezien, geen kaaimannen (tot 5m), maar wel gevist (pirañha en twee roggen gevangen). Klein hoogtepuntje: tubing. Op een volgepompte binnenband van een vrachtwagen een kilometer of wat de wild kolkende Napo River afgedobberd. Naja... wild kolkend. Hij stroomde wel erg snel in elk geval. En er zat van alles in die rivier. Gelukkig kon je maar 10 cm diep kijken (modder).

De nachten in de jungle zijn een ander verhaal. Bij het afscheid van onze heldere gele warmtebezorgende vriend aan het einde van de dag wordt plots het vrolijk gekwetter van de geelgebekte, blauwgerande twit twat ingeruild voor het nooit aflatende, weinig creatieve, en ambitie lakende getsjierp van krekels en gekwaak van kikkers. Een onwelkome variatie hierop is het korte, hevige knisperende geluid van de lokale kakkerlaksoort. Een reactie alsof je met je nagels over een krijtbord schraapt ten gevolg... maar dan in het donker... gelukkig veilig onder de klamboe... of zou deze onwelkome gast zich ook in de klamboe bevinden??? .... toch maar even checken. Nee... pffieuw... nu kan ik weer rustig 10 minuten slapen.

Goed, conclusie: leuk om gezien te hebben, maar blij om weer in de bewoonde wereld te zijn. Vandaag op het programma: raft regelen (dat was voor 11h al klaar:)) en douchen! Morgen: Raften!!! Wederom, nu Class IV (waarbij I gelijkstaat aan ronddobberen - je zou zelfs kunnen overwegen het te combineren met een vishengeltje - en class VI aan onmogelijk begaanbaar). Kijken of we het droog houden...

Hasta luego!