Hypovolemic shock

Zo heet dat dus als je te weinig vocht in je lichaam hebt. Ik was goed onderweg naar deze staat van (on)welzijn. Gelukkig kan ik dit nu typen vanuit een half zonnig, maar met z´n 27 graden toch niet onbeschedien Puerto Ayora, Galapagos.

WATSKEBURT?
Op onze schitterende - last minute geboekte - Galapagos boottour van vijf dagen heb ik het gepresteerd om drie verschillende fronten tegen mijn immuunsysteem te openen, allen met maar één doel: kapot maken! Een bacteriële infectie (E.Coli naar alle waarschijnlijkheid), een schimmel en een parasiet. Top! De laatste nacht op de boot begon het drama met enorme buikkrampen, overigens zonder op enige wijze maar iets in het toilet te kunnen deponeren. De laatste excursie heb ik geskipt (gelukkig hebben we de foto´s nog thanks to Miekje). Maar na 2 uur uitstel was het toch echt tijd om de boot te verlaten. Het startpunt van een paar dagen durende bad-trip. Volgestopt met pijnstillers en anti-kots dacht ik de barre overtocht naar onze alvast gereserveerde accomodatie wel aan te kunnen. Drie verschillende bussen en een pontje later kon ik echt helemaal niets meer. Waar ik eerst mijn backpack nog kon dragen, was mijn enige optie er op te gaan liggen in een schaduwrijkplekje voor een winkel aan de hoofdstraat van Puerto Ayora. Tevens start van de openbaring van Annemiek haar gemiste roeping :)

ZIEK ZIEK ZIEK
Blij om op een normaal bed te kunnen liggen begint het ritme van diaree en overgeven. Gelukkig is ons kamertje zo ingericht dat je al zittend op het toilet (in een hoek van 90 graden, maar dat moest toch al, want mijn benen passen anders niet) tevens de frontale drab precies in het bescheiden uitgevoerde wasbakje kunt deponeren. Ja... inderdaad... de kleine dingen maken je soms best gelukkig! De frequentie laat zich opvoeren en ik houd werkelijk niets langer dan 1 minuut binnen. Miekje was die middag nog lekker naar het strand met één van onze nieuwe vriendjes. Na nog een nachtlang hetzelfde beeld begint de ongerustheid toe te slaan.

Op aanraden van een paar lokale onderzoekers komt Miekje terecht bij de privekliniek van het orakel Dr. Idrovo. Om half één zou hij langs komen voor een infuus. Dus tegen drie uur wordt er op de deur geklopt (Ecuadoriaanse tijd ligt tussen de 5 en 8 uur achter op Nederland, ja... ook al is er binnen het land maar 1 uur tijdsverschil). En daar begint de infuus-ellende. "I now give you an IV". *kreun* "Sorry doctor, I have to vomit". Ik dacht: ik doe het snel in een zakje, he, dan kunnen we meteen verder. Tsja... dom... Vergeten dat voorkant output = achterkant output. "Sorry doctor, I change my pants"... zucht...

Het lijkt zich iets te stabiliseren totdat ik bloed begin over te geven (wat smaakt dat ranzig trouwens!). Miekje was geinstrueerd hoe ze m´n infuus kon vervangen, maar geschrokken van de smurrie, rent ze als een speer naar de dokter, die later nog langskomt voor een zwaardere antibiotica en anti-duizelig/overgeef etc infuus.

Weer een slechte nacht vol waanideeën en hallucinaties. Elke keer verschijnen er sterke beelden op m´n netvlies die niet thuis te brengen zijn. Niet te beinvloeden en onbegrijpelijk. Het voelt als een gevecht tegen drie of vier verschillende tegenstanders. Als ik dan na 10 minuten wakker wordt moet ik eerst vastellen dat ik niet op zee ben, niet in een kajuit zit, en echt alleen met Miekje in één kamer zit. Tegen de tijd dat je daar achter bent is de sprint naar de badkamer (met een deur op Ecuadoriaanse hoogte en navenante gevolgen voor mijn voorhoofd) al ingezet.

Goed, ik kan hier nog een tijdje over doorschrijven, maar het verloop lijkt me duidelijk. Het volgende contact is bij de docter in z´n nieuwe kliniek (alleen de begane grond is af, boven wordt vrolijk verder gemetseld en getimmerd). Daar blijf ik een dag en sterk wat aan. Zelfde ritueel de volgende ochtend. En vanaf dan gaat het beter. Snel beter ook!

IN CONTROL!
Nu is alles onder controle. Na een week heb ik gister voor het eerst weer gegeten (lekker kippensoepje!). En ik dank Gatorade hartelijk voor het doorstaan van de moeilijke momenten dankzij de mandarijnsmaak in hun vermaarde drankje. Op het moment een dieet met maar liefst 7 verschillende medicijnen, en er volgen nog paar vervolgkuren. We hebben een kerstmaaltje geboekt bij Angermayer. De decadente eetsteiger met uitzicht over de haven - alwaar de occasional zeeleeuw z´n kop boven het water uitsteekt om je te begroeten en de drie residerende pelikanen zich met regelmaat met hun volle gewicht (kilo of 5 gok ik) in het water storten om een nietsvermoedend visje te verrassen - is exclusief bereikbaar per watertaxi. :-) Anyways, toch maar op de 26e gedaan om er zeker van te zijn dat ik ook daadwerkelijk een feestmaal naar binnen kan schuiven. Tevens afscheid van (kerst) op de Galapagos Eilanden.

Voor u allen in het Neerlandsche druilerige ###weer: een fijne kerst! Wij hebben hier in elk geval een witte kerst, maar dan wel op een wit strand!

Ciau