Schitterende reisjes met de locals...

Zow, nou... de eindbestemming is bereikt hoor. De egel is geland in Cuzco. Dat had nogal wat voeten in de aarde. Het ging ongeveer zo...

Vanuit la Paz de bus gepakt naar Copacabana. No problemo por señor. Met 15 man in een Toyota Highlux is natuurlijk peanuts bij de Matatu-toestanden in Kenya (remember, record = 26). Anyways, de ijdele hoop dat we nog veel van de plaatselijke omgeving (isla del sol, tijdelijk centrum van het inca emprire bijvoorbeeld) zouden kunnen zien verdampte al snel, als sneeuw voor de zon (ha... let op de woordspeling). 1 nachtje en een wasje later zaten we alweer in een te klein busje (waar ze een mooi e grote rode touringcar hadden laten zien in het plaatje) op weg... op weg naar... jawel, de grens. 15 min. verderop. Tassen weer van het dak en wederom lopend de grens over.

Overigens ben ik hier nog heel mooi van m´n fake 50 pesos briefje (argentinie) afgekomen bij een plaatselijke cambio. Dikke prima. Goed... dan overstappen op een... jawel, mercedes sprinter. Waar alle andere backpackerts wederom plaats mochten nemen in de luxe touringcars... wat gaat er fout.

Tot zover comfort verzekerd. Waar het niet dat er in Puno wederom overgestapt diende te worden. De meegereisde reisbegeleider (je verwacht het niet voor 80 bolivianos (€8) ) wist hier voor ons tickets te bemachtigen voor de eerste touringcar van deze trip, eigendom van de maatschappij met de twijfelachtige naam: Power. (wie herrinert zich niet Danoontje Powerrrrrrrr). Goed... reizen met de locals dus...

Zoals al snel bleek zijn de Peruaniaanos (mensen uit Peru dus... geen idee hoe ze heten) niet echte uitblinkers op logistiek vlak. De ene passagier had nog meer troep bij zich dan de andere. En wees eerlijk, waarom zou je in godsnaam 8 dozen (!) pasta meenemen uit Puno naar Cuzco... De hele reis - dit keer zo´n 7h gepland, echter 9h durend - zijn deze logistieke wondertjes der natuurlijk bezig met het inpakken, uitpakken, kwijt maken en weer opzoeken van hun bagage. De ···r voor me wilde ook nog de slechts mager beschikbare beenruimte rond mijn eigen persoontje claimen door haar spaghetti toestanden daar te dumpen. Nou... mooi niet zei Runneeee. De vrouw achter me was niet in staat 2 stoelen te boeken voor zichzelf en haar stinkende, toch net te grote zoon voor op schoot. Waardoor ik de hele weg een porrend mormel achter me had. Oplossing: stoel in slaapstand, zodat kiddo in het gangpad moest gaan zitten omdat ie niet meer op schoot past bij z´n vadsige moeder.

Als klap op de vuurpijl werd de bus gekaapt door iets wat door zou moeten gaan voor douane... Geen idee wat er gebeurde, maar er kwamen een man of 3 a 4 de bus binnen gewapend met schitterende maclights die vanalles begonnen te doorzoeken. Ik geloof dat wij witneuzen (in dit geval is roodneus meer op z´n plek, lekker joh, die zon) als enige niet aan de beurt waren. Bizar hoor.

Omdat de route niet als al te veilig bekend staat hadden we de risico´s al een beetje gespreid (credit card in sok, pinpas in grote bagage, zakmes en hoofdlampje parraat, alsmede geld in broek). Gelukkig bleek dat allemaal overbodig. Maargoed, je weet het niet als er allemaal té grote dudes je bus instappen en de locals opeens wél allemaal stil zijn.

Eind goed al goed. Vanochtend de tour naar Machu Pichu geboekt met een mountainbike afdaling op de eerste dag van meer dan 3000m. Yeah babby!

Gaat helemaal goedkomen hier.

Hasta luego!!